Agresja wobec autoagresji?

Długo myślałam nad tym postem, jak go ubrać słowa by był dla Ciebie zrozumiały. Tym samym chciałam zacząć serię postów związanych z tym tematem Niezależnie po której ze stron stoisz, przeczytaj, spróbuj zrozumieć. Czy jesteś rodzicem, czy osobom której temat autoagresji nie jest obcy, a może znajomym takiej osoby i zastanawiasz się jak jej pomóc. No i jest jeszcze jedna kategoria... ta, do której nawiązuje tytuł postu- osoby, które nie potrafią zrozumieć tego problemu (bo tak, wbrew pozorom to jest problem).

No i może od tych osób zacznę, ale może nim zagłębisz się w dalszą część obejrzyj ->https://www.youtube.com/watch?v=pIGwmP9L3WE albo chociaż przeczytaj komentarze. Czujesz tę agresję? Przecież słowa powiedziane w tym filmie są jak najbardziej prawdziwe.
Ale co z tego, prawda? Lepiej napiszmy, że mogła się pociąć, pośmiejmy się z osób które to robią. To przecież takie śmieszne.
Prawda?
Nie prawda. Pewnie myślisz jak głupim trzeba być, by robić sobie krzywdę. Bo przecież te wszystkie osoby robią to tylko i wyłącznie dla zainteresowania. Bo myślisz, że ciąć się można tylko po rękach? Tak żeby było to jak najbardziej widać? To przecież śmieszne. Jeśli jesteś nastolatkiem, to nawet nie potrafisz sobie wyobrazić ile osób, które podczas roku szkolnego mijasz na korytarzu gdzieś tam pod ubraniem chowa czy to rany, czy to blizny. I zaskoczę Cię, takie osoby z czasem stają się mistrzami kamuflażu, przebierając się na wf obrócą w stronę ściany pocięte biodro, zamiast krótkich spodenek ubiorą długie dresy, żeby zakryć blizny na nogach. Chociaż... czy gdybyś zauważył ruszyłoby Cię to? Wiedziałbyś jak zareagować? Jak zacząć rozmowę? Czy może zacząłbyś się śmiać, mówiąc o tym wszystkim dookoła?
Czy czasem ciężko się zastanowić nad skutkami swoich słów? Bo to co powiesz często może zaważyć o kolejnym cięciu, o kolejnym przypaleniu, przyduszeniu, podtopieniu. O kolejnym uderzeniu skierowanym w siebie. Kolejnych nienawistnych myślach, które kierowane są do samego siebie.
To, że Ty sobie powiesz i myślisz, że to nie wywoła żadnego efektu... to tak nie działa.
Nie znam osoby, która byłaby dumna z tego, że robi sobie krzywdę. Zapewne takie są, ale one się tym pochwalą, wrzucą zdjęcie na tumblr, popłaczą w statutach na Facebook'u, jakie to one nieszczęśliwe. Ale to mija się z celem, nie sądzisz?
I to jest smutne. Że to właśnie takie osoby budują stereotyp tego, że nastolatkowie (tak tak, nie tylko dziewczyn to dotyczy) krzywdzą się dla zainteresowania otoczenia, bo to jest mała część tego.
To co dla Ciebie jest błahostką innych może przerastać. Tam gdzie Ty znajdziesz powód do śmiechu inni znajdą powód do łez. Zastanów się kilka razy zanim powiesz coś, co może kogoś zranić.

A na koniec i tak lepiej tego nie mów.

I żeby nie było, nie namawiam w żaden sposób do autoagresji, jest wiele innych wyjść. Każde jest lepsze, niż robienie sobie krzywdy. Nie pochwalam, ale jestem w stanie zrozumieć. I tu właśnie o zrozumienie chodzi, bo czy ktoś, kto czuje się rozumiany sięgnąłby po broń ostateczną?

Do przeczytania!